ทางแยก   -   ไหมลี   (๗) 

แดดยามสาย ร้อนแรงตามดวงตะวัน

ปุยเมฆขาวเกาะกลุ่มลอยเอื่อยๆ

ไกลออกไปทางทิศใต้ เมฆฝนแผ่คลุมเทือกภูสูงเป็นแนวยาว

อีกสักพัก ฝนคงทยอยลงเม็ดเผื่อแผ่มาทางนี้

แล้งที่ผ่านมา ...

หลังพ่อหาที่ทำไร่ใหม่ได้ ไหมกับพ่อและแม่ก็ลงมือฟันไร่

ถางไม้เล็กโค่นไม้ใหญ่ รอไม้แห้งก็เผา

น้องๆของไหมมาช่วยกันเต็มที่ตอนขนกิ่งไม้ที่เผาไม่หมด ไปกองรวมกันเป็นจุดๆ

“พวกเขายังเด็กไม่มีแรงฟันไม้ ช่วยกองไร่ก็พอแล้ว” แม่ว่า 

ไร่ใหม่ผืนเล็กๆนี้ อยู่ไม่ไกลจากที่เดิมนัก

พอฝนเริ่มตกถี่ขึ้น ข้าวที่สักลงดินก็ทยอยงอก

“นึกถึงปีที่แล้วเจอพวกสะล้าก็ช่วงนี้แหละ ... ไม่รู้เป็นไงกันแล้ว”

พ่อที่กำลังก้มหน้าก้มตาถอนหญ้าที่งอกแซมต้นข้าว พูดขึ้นมาลอยๆ

“ใช่ ไม่เจอพวกเขาเลยตั้งแต่เกี่ยวข้าวเสร็จ” เสียงแม่ตอบ

ปีที่แล้วหลังรู้จักสหายกลุ่มนี้ ได้พักหนึ่ง

ก็มีข่าวการปะทะสู้รบกันระหว่างสหายกับทหาร ที่โน่นบ้างที่นี่บ้างหลายครั้ง

จะเป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่า ที่พวกสหายเลยพากันหายหน้าไป

เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ รู้แต่ว่า ...

เมื่อไม่นานมานี้

ตอนค่ายทหารใกล้หมู่บ้านคนลัวะที่อยู่ถัดขึ้นไปอีกหัวภู ถูกสหายโจมตี

ไม่กี่วัน ก็มีข่าวทหารที่ค่ายนั้นจับเด็กหนุ่มลัวะในหมู่บ้านไปซ้อมปางตาย

ว่ากันว่า เพราะเป็นสายให้พวกป่า

แต่ในหมู่ชาวบ้านรู้กันดีว่า ...

ทหารเอาความโกรธแค้นไประบายใส่เด็กหนุ่ม ที่พวกเขาหมั่นไส้

เพราะใครๆก็รู้ว่า เด็กหนุ่มคนนั้นไม่มีวี่แววว่าจะไปคบหาสหาย

เขาออกไปทางพวกรักสนุก ชอบเที่ยวเตร่เฮฮา

จะมีที่นำภัยมาให้ตัวก็คือ ...

นิสัยไม่ยอมคนกับชอบพูดจากวนประสาททหาร เท่านั้นเอง

ตอนลากเด็กหนุ่มไปซ้อม พวกทหารยิงปืนขึ้นฟ้าขู่ด้วย

ชาวบ้านกลัวกันมาก ไม่มีใครกล้าออกไปช่วยสักคน

ไม่นานก็มีข่าวชวนสยองมาเล่าลืออีกว่า

ทหารที่ออกลาดตระเวนเกิดปะทะกับทหารป่า บาดเจ็บกันไปหลายนาย

แต่พวกเขาก็ฆ่าสหายได้คนหนึ่ง

ปฏิบัติการแก้แค้นเกิดขึ้นแบบโหดสุดๆ ด้วยการ ...

ตัดหัวสหาย มัดศพไว้ท้ายรถจิ๊บ ลากวนไปรอบตลาดในอำเภอ

พวกทหารบนรถพากันโห่ร้อง ตะโกนด่าคอมมิวนิสต์ตลอดทาง

“ไม่รู้ที่รบๆเจ็บๆตายๆกันนี่ จะมีกลุ่มของมุ่งบ้างไหมนะ”

จู่ๆพ่อก็พูดขึ้นมา

ไหมใจหาย อดคิดตามไม่ได้ว่า ...

ป่านนี้ สหายกลุ่มนั้นจะเป็นตายร้ายดียังไง

จะใช่พวกที่รบราฆ่าฟันกับทหาร ที่เป็นข่าวเล่าลือกันไหมนะ

แล้วถ้าใช่ ... จะมีใครเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า

ถึงจะเรียกไม่ได้ว่าสนิทสนมคุ้นเคย แต่ไหมก็อดเป็นห่วงพวกเขาไม่ได้

โดยเฉพาะสหายที่พ่อเรียกเขาว่า “มุ่ง”

สนใจสมัครสมาชิกผู้มีส่วนร่วมกับสถานีข่าว สปท.  โปรดคลิ๊ก