ทางแยก - ไหมลี (๙)
“ป๊อก ๆ ... ป๊อก ๆ”
เสียงเคาะไม้ส่งสัญญานจากหน่วยของมุ่ง ดังเป็นระยะๆ
ขณะทุกคนย่ำเท้าจากริมห้วยเลาะขึ้นแนวป่า ตรงบริเวณที่นัดหมาย
พักหนึ่ง เสียงสัญญานตอบกลับก็ดังขึ้น
“ป๊อกๆๆ “
“สวัสดี ... สหาย เหนื่อยไหมครับ”
สหายคำเอ่ย หลังจับไม้จับมือทักทายทุกคนแล้ว
๒ หน่วยงาน มีนัดหมายพบกันจากการเจอครั้งที่แล้วว่า ...
“อีก ๒ เดือนเรามาเจอกันนะ วันที่ ๑๕ กรกฎาถ้าพลาดก็เป็นวันที่ ๑๗นะครับ”
วันนี้วันที่ ๑๕ ตรงวันที่นัดหมายพอดี
ผ่านช่วงเก็บเกี่ยวปีที่แล้วไปได้ ไม่กี่วัน
มีคำสั่งให้หน่วยของมุ่ง ผ่อนภาระงานรับส่งคนขึ้นลงฐานที่มั่น
“เร่งเชื่อมต่อเขตงานให้เร็วที่สุด เพื่อต่อไปจะได้เป็นหลังพิงพึ่งพาอาศัยกัน”
เป็นเหตุผลกว้างๆจากจัดตั้ง ที่สหายคำนำมาชี้แนะหน่วยของมุ่ง
ไม่มีใครซักถามลงลึกถึงรายละเอียด เพราะรู้กันว่า ... เป็นความลับทางการทหาร
นับแต่เข้าหน้าแล้งปีนี้ เป็นต้นมา
หน่วยของมุ่งจึงปรับแผนงาน ทุ่มเวลาและกำลังออกสำรวจภูมิประเทศ
เพื่อกุมสภาพเส้นทางที่จะใช้เชื่อมต่อเขตงาน อย่างจริงจัง
ใช้ชีวิตจรยุทธ์ กินอยู่หลับนอนในเขตขาวสลับเขตชมพู โดยไม่ได้กลับฐานที่มั่นเลย
แทบทุกวันต้องออกสำรวจหาเส้นทางที่ ...
ใกล้ที่สุด สะดวกที่สุด และที่สำคัญ ปลอดภัยที่สุด
เพื่อบรรลุภารกิจเชื่อมต่อเขตงานที่ได้รับมอบหมาย
“เส้นทางที่เคยรายงานให้สหายครั้งก่อน เราประเมินกันแล้วว่าน่าจะปลอดภัยที่สุดครับ”
มุ่งในฐานะฝ่ายการทหารรายงานพร้อมให้ความเห็นเพิ่มเติม ...
“ที่ว่ามีบางช่วงต้องข้ามน้ำค่อนข้างกว้างและลึก เราลองอ้อมจุดนั้นไกลนิดหนึ่งก็เจอแก่งพอข้ามได้”
สหายธงซึ่งเชี่ยวชาญการบุกเบิกเส้นทางใหม่ๆเสริมว่า ...
“ช่วงที่ต้องข้ามถนนก็ข้ามตอนกลางคืนดึกๆหน่อย ไม่น่ามีปัญหาครับ”
“เรามีมวลชนที่ไว้ใจได้ เขายินดีช่วยซื้อข้าวให้เรา คิดว่าถ้ามีขบวนใหญ่ก็พอรับมือไหวครับ”
สหายไฟ ที่ใกล้ชิดกับมวลชนคนเมือง ยืนยันเรื่องข้าวสารซึ่งถือเป็นเสบียงหลัก
“สรุปว่า หน่วยพวกคุณให้ความเห็นว่าเส้นทางนี้น่าจะดีที่สุดใช่ไหม”
สหายคำถามย้ำ ทุกคนพยักหน้าตอบรับ
“ผมจะนำความเห็นของพวกคุณไปรายงานให้ชั้นบนทราบ พวกคุณรอคำตอบนะครับ”
“อ้อ ... ช่วงที่รอนี่ จะเข้าไปพักในฐานที่มั่นก่อนก็ได้นะ” สหายคำว่า
“เราตกลงกันว่า ยังไม่เข้าครับ”
สหายไฟตอบพร้อมอธิบายต่อว่า
“เราจะลงสำรวจและเก็บข้อมูลหมู่บ้านรอบๆแนวเส้นทางเชื่อมเขตงานเพิ่มเติมครับ”
“ก็ดีนะ ผมเห็นด้วย” สหายคำสนับสนุน
การพูดคุยจบลงหลังตะวันจวนลาลับขอบฟ้า
พร้อมนัดหมายเจอกันในอีก ๒ เดือนข้างหน้า เหมือนเดิม
ค่ำนี้หน่วยของมุ่งพักค้างคืนชายป่า ในเขตเคลื่อนไหวของหน่วยสหายคำ
สหายธงที่ปกติมักจะผูกเปลนอนใกล้ๆมุ่ง
คืนนี้เขาและสหายเวียงเพื่อนรัก ที่นานๆจะได้พบกัน
ชวนกันไปผูกเปลห่างจากคนอื่น
“คงเตรียมโม้กันทั้งคืน ไม่หลับไม่นอนแน่” มุ่งพูดกับสหายคำ
อีกฝ่ายพยักหน้าเห็นด้วย เล่าขำๆถึงลูกหน่วยชาวม้ง
“คราวที่แล้วจนผมตื่นมาหุงข้าว สองคนก็ยังคุยกันไม่เลิก”
ฟ้ามืดแล้ว ลมหอบละอองฝนพัดโชย
เสียงคุยกันเบาๆของสหายธงกับสหายเวียง ถูกกลบด้วยเสียงฝนที่เริ่มโปรยเม็ดลงมา
อากาศเย็นขึ้น จนมุ่งต้องคลี่ผ้าห่มผืนบางคลุมตัว
ก่อนเคลิ้มหลับ ...
ภาพสาวน้อยผู้เงียบขรึม ที่หลบสายตาเขาด้วยท่าทีเขินอายเมื่อค่ำวันก่อน
วนเวียนเข้ามา ... คล้ายความฝัน
สนใจสมัครสมาชิกผู้มีส่วนร่วมกับสถานีข่าว สปท. โปรดคลิ๊ก
