ทางแยก - ไหมลี (๒๐)
ทันทีที่เหล่าวือเล่าถึงวันที่พ่อไปคุยกับผู้พันที่บ้านผู้ใหญ่จบ
ใจของไหมก็หล่นวูบ และยิ่งวูบหนักเมื่อเขาบอกว่า ...
“หลังคนอื่นกลับหมดแล้วพ่อฉันคุยกับพ่อเธอต่อ เรื่องอะไรเธอถามจากพ่อเธอเองดีกว่า”
ไหมกลับมาเล่าให้แม่ฟัง
แม่พูดแค่ว่า รอเย็นนี้ให้พ่อกลับมาค่อยช่วยกันตะล่อมถาม
พ่อถอนใจ หลังแม่เล่าเรื่องทั้งหมด
“วือมาเล่าให้ฟังเหรอ ...”
พ่อหันมาถามไหม เธอพยักหน้ารับ
“ที่พูดกันไปพูดกันมาในวงคุยวันนั้น ก็อย่างที่รู้นั่นแหละ”
“แล้วที่ผู้ใหญ่พูดส่วนตัวกับพ่อน่ะ เรื่องอะไรเหรอ” ไหมถาม
พ่อเงียบไปเหมือนกำลังตัดสินใจว่าจะเล่าดีไหม แม่ชิงดักทางก่อน
“ถ้าไม่เล่าให้พวกเราฟัง เราจะรู้ได้ยังไง”
พ่อยังเงียบ แม่มองไหมพยักเพยิดให้เธอพูดต่อ
“วือพูดเหมือนเป็นเรื่องสำคัญมากนะพ่อ ฉันกับแม่อยากรู้เราจะได้ช่วยกันคิดไง”
พ่อกระแอม เอื้อมมือคว้าบ้องยาสูบหันไปหยิบโน่นหยิบนี่
“ผู้ใหญ่เขาว่า ... อยากให้ฉันตัดสินใจ”
“ตัดสินใจอะไร ...” แม่ถามทันที
หลังทุกคนทยอยกลับ ผู้ใหญ่มากระซิบกับพ่อ
“อยู่ก่อนนะ ฉันอยากคุยอะไรสักหน่อย”
คล้อยหลังผู้พันที่กลับเป็นคนสุดท้าย ผู้ใหญ่เปิดอกคุยกับพ่อแบบเพื่อนที่คบหากันมาแต่เด็ก
“เขาบอกเรื่องที่ผู้พันสงสัยว่าฉันกำลังคบพวกสหาย ... ให้เขาจับตาและรายงานกับผู้พันโดยตรง”
“เขาไม่ถามฉันนะว่าจริง ไม่จริงยังไง”
พ่อว่าผู้ใหญ่พูดเพียง ... ไม่อยากให้พ่อเดือดร้อน
“ยังไงที่ว่าเดือดร้อน ...” แม่ซัก
“ก็ถูกจับตา ทำอะไรไปไหนมาไหนก็ถูกสอดส่องถูกรายงาน ซึ่งผู้ใหญ่เขาจำใจทำเพราะผู้พันสั่ง”
“อีกอย่าง ต้องทนรำคาญกับพวกแบบพั่งที่คอยพูดแหย่เอาใจทหาร อันนี้ฉันก็รำคาญอยู่นะ” พ่อว่า
“เดือดร้อนรำคาญใจ ... ว่างั้น” แม่หยั่งเชิง
“อือ ... แต่ที่ทำฉันคิดหนักก็ตรงที่ผู้ใหญ่ว่า ...”
ไหมกับแม่หันขวับจ้องพ่อ
“ถ้าทหารมั่นใจว่าฉันคบสหาย เขาอาจจะทำอะไรกับฉันเหมือนที่เราเคยได้ยินข่าวกันก็ได้”
ไหมนึกถึงข่าวคนที่ถูกสงสัยว่าติดต่อสหาย ถูกจับไปซ้อมไปขังในค่ายทหารแล้ว ... ขนลุก
“แต่พ่อว่าผู้พันคนนี้ดีกว่าคนก่อนๆ คงไม่จับไปทรมานแบบนั้นมั้ง”
ไหมปลอบใจทั้งพ่อและตัวเอง พ่อมองไหมแล้วว่า ...
“ดีขึ้นมาหน่อยก็อาจถูกบังคับให้เป็นสายลับส่งข่าวสหายให้พวกทหาร ให้เราเสี่ยงถูกสหายฆ่าเอง”
แม่หน้าเสีย ถามเบาๆ
“แล้วที่ว่าผู้ใหญ่เขาให้ตัดสินใจน่ะ ยังไง”
พ่อนิ่งคิด
“เขาอยากให้เราย้ายที่ทำไร่ลงไปใกล้ๆหมู่บ้าน ไม่อยากให้ขึ้นไปทำบนภูลึกแบบเดิม มันเสี่ยง”
“จะไปหาที่ตรงไหนใกล้หมู่บ้าน ก็อย่างที่รู้ ... คนอื่นเขาเอาไปหมดแล้ว”
แม่ว่า ... มองพ่อแบบท้อแท้
“ผู้ใหญ่เขาว่า ถ้าเราตัดสินใจย้าย เขาจะลองหาที่ทางให้”
แม่ทำหน้าตื่น พ่อตัดบทว่า ...
“ค่อยๆคิด อย่าเพิ่งตัดสินใจ”
ตั้งแต่วันที่คุยกับพ่อและแม่ ไหมไม่มีกะจิตกะใจคิดถึงเรื่องตัวเอง
เธอห่วงน้องๆ ห่วงแม่ โดยเฉพาะห่วงความปลอดภัยของพ่อ
ใจที่เคยพะวักพะวงถึงคนคนนั้น ไม่รู้หล่นหายไปไหน
มันหายไปพร้อมกับตัวเขา นับแต่วันนั้นบนไร่
“อ้อ ... ตั้วอ๊อ” เสียงพ่อทักทายอย่างตื่นเต้น
ไหมเงยหน้าจากรวงข้าวที่กำลังเกี่ยว
สบตาคนที่กำลังมองมา ...
“ตั้วอ๊อ ...” เธอทัก
เขาผงกหัวพึมพำตอบรับ พร้อมรอยยิ้มบางๆ
ใจที่เคยเต้นตึกตักทุกครั้งที่ได้พบหน้าได้สบตาเขา
วันนี้กลับสงบนิ่ง นิ่งจนไหมนึกแปลกใจตัวเอง
สนใจสมัครสมาชิกผู้มีส่วนร่วมกับสถานีข่าว สปท. โปรดคลิ๊ก
