บันทึก :-   คิดถึงป่า     ตอน...นางไม้

โดย…”วันดี”

การเข้าไปใช้ชีวิตในป่าเขานั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิดเดียวสำหรับพวกเราที่เคยอยู่ในเมือง แม้กระทั่งฉันซึ่งต้องถือว่าพวกมาแต่บ้านนอกเต็มขั้นก็ยังยากอย่างยิ่ง นับประสาอะไรกับเด็กผู้หญิงชาวเมืองที่เพิ่งจะขึ้นชั้นมัธยม
โรงเรียนการเมืองการทหารหลัง 6 ตุลา 2519 เพิ่งเปิดไปได้ไม่กี่วัน เขต 2 พัทลุง-ตรัง-สตูล(ตอนนั้นยังเรียกกันว่า 08) ก็ได้ต้อนรับนักเรียนสาวน้อยผิวขาวลออจากจังหวัดหนึ่งทางภาคอิสานมา 1 คน เธอดูมีความตั้งใจแน่วแน่จริงจังที่จะเข้าร่วมงานปฏิวัติไม่ด้อยน้อยหน้าใคร
ในเวลานั้นพวกเราแต่ละคนกำลังยุ่งอยู่กับการปรับตัวเองให้เข้ากับสภาพชีวิตความเป็นอยู่อาหารการกิน ฯลฯ กันจ้าละหวั่น จนลืมไปว่าเธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
กลางดึกคืนหนึ่ง ท่ามกลางความสงัดและมืดมิด ทุกคนหลับกันสนิท เสียงร้องโหยหวนเจ็บปวดแหวกความสงัดขึ้นมาจากลำธาร ดังก้องราวไพร
สหายที่ถือปืนจับปืนกันพรึบพรับ เสียงสหายบัญชาสั่งให้ทุกคนประจำที่ เหล่าพวกเราสหายใหม่เตรียมพร้อม หยิบเป้หนุนหัวขึ้นสะพายเก้ ๆ กัง ๆ ออกมายืนออกันที่หน้าเรือนพัก รอคำสั่งต่อไป
ไม่นานนักใครคนหนึ่งก็ถูกประคองเข้ามาในสนาม ไฟฉายหลายกระบอกที่สาดส่องไปที่ร่างนั้น ทำให้พวกเราทุกคนได้เห็น สาวน้อยผิวขาวลออคนนั้นในชุดครึ่งบ้านครึ่ง ทปท. ผมยาวสยายปรกหน้าตา เนื้อตัวมีเลือดแดง ๆ ไหลไปทั้งร่าง เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน สหายป้าคนหนึ่งเข้าไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ปลอบโยนให้เธอสงบ เสียงถามไถ่กันพึมพำ
เกิดอะไรขึ้น
ค่ายของเราในเวลานั้น แบ่งเรือนพักสหายหญิงชาย(เราเรียกว่าร้านสหายหญิงร้านสหายชาย) ไว้สองฟากฝั่งสนามรวมพล หลังเรือนสหายหญิง เดินไปไม่กี่อึดใจก็ถึงลำธารไม่ใหญ่นัก มีน้ำใสไหลเย็นสำหรับสหายหญิงไว้อาบน้ำซักผ้า มิดชิดพอสมควร เลยไปอีกฝั่งของลำธารขึ้นไปบนควนเล็ก ๆ คือส้วมหลุมหลังคามุงจากสำหรับเหล่า ทปท. หญิง มีขอนไม้ใหญ่ล้มพาดลำธารให้พวกเราเดินข้ามในยามที่ต้องการไปส้วม
สหายเราทุกคนจะไปส้วมก็เมื่อต้องการเข้าส้วม หรือถ่ายอุจจาระเท่านั้น ส่วนปัสสาวะเราเลือกเอาทำเลใกล้ ๆ ไม่มีใครต้องไปปัสสาวะในส้วมหลุม
แต่สาวน้อยผู้มาใหม่เธอคงยังไม่รู้ธรรมเนียมนี้ ประกอบกับเป็นคนใหม่ของที่นี่ขณะที่พวกเราเริ่มจับคู่ซี้กันไปหมดแล้ว เมื่อเธอปวดปัสสาวะขึ้นมาตอนดึกจึงไม่กล้าชวนใคร และถือเอาธรรมเนียมชาวเมืองที่จะต้องไปถ่ายปัสสาวะในห้องน้ำ อุตส่าห์ดั้นด้นถือไฟฉายส่องทางไปหาส้วม
แต่แน่ละการเดินข้ามขอนไม้สำหรับพวกเรานั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ยิ่งเป็นเวลากลางคืนที่มีเพียงแสงสว่างอันน้อยนิดของไฟฉายส่อง ยิ่งยากขึ้นเป็นทบทวี มิหนำซ้ำเมื่อตอนข้ามขอน เธอยังดันทำไฟฉายตกลงไปในน้ำเสียอีก เธอคงตกใจจนตกขอน แล้วออกวิ่งด้วยความหวาดกลัวสุดขีดอย่างไม่รู้ทิศทาง ถูกกิ่งไม้หนามไหน่ขีดข่วนเป็นแผลทั้งตัว สภาพของเธอตอนที่สหายไปพบเข้านั้น จึงไม่ผิดกับนางไม้กลางไพรที่ใคร ๆ ก็พอจินตนาการได้
จากเหตุการณ์คืนนั้น ทำให้พวกเราเหล่าสหายหญิงใหม่ ต้องมาทำข้อตกลงกันเรื่องการเข้าส้วมยามวิกาล ส่วนสาวน้อยคนนี้ก็ได้เข้าร่วมงานกับพวกเราอย่างขยันขันแข็ง กลายเป็นขวัญใจของสหายทั้งค่ายไปในเวลาไม่นานนัก

โปรดติดตามและมีส่วนร่วมกับสถานีข่าว สปท.  โปรดคลิ๊ก