เวทีมิตรสหาย วาระหนึ่งธันวา.....“ความทรงจำ ห้วงอารมณ์ แต่กาลก่อน…”
โดย บุญหลาย

เมื่อวาน...
ฉันอบอุ่นในอ้อมอกแห่งขุนเขา
ร่าเริงกับดอกไม้ป่าที่เบ่งบานอย่างอ่อนโยน
ดุจรอยยิ้มบริสุทธิ์ของมิตรผู้ร่วมชะตากรรม
สัมผัสด้วยความหลงใหลในกลิ่นไอแห่งธรรมชาติ
ชีวิตถูกหล่อเลี้ยงด้วยบทเพลงแห่งความหวัง
วิญญาณแห่งการต่อสู้ถูกหล่อหลอมให้แข็งแกร่ง
ปรารถนาเห็นอรุณรุ่งปรากฏแสงทองเจิดจรัส
พร้อมกับความปิติโสมนัสของชีวิตที่ถูกเหยียบย่ำ.

วันนี้...
ฉันห่างไกลขุนเขาสู่ขอบทะเล
มวลดอกไม้ป่าถูกขยี้แหลกราญด้วยมือใคร
พายุที่โหดร้ายพัดพารอยยิ้มปลิวว่อนเลือนหาย
เมฆหมอกหนาทึบปกคลุมยอดดอยดูหม่นมัว
ความอบอุ่นเมื่อวันวานยังไม่จางหาย
ประกายไฟแห่งความหวังยังลุกโชติช่วง
วิญญาณแห่งการต่อสู้ยังมิถูกจองจำ
วันนี้..ขุนเขา เงียบเหงา วังเวง
ฉันมองเห็นใบหน้าและแววตาเศร้าสร้อยแอบแฝงในม่านเมฆ
เสียงกู่ร้องเรียกหาแว่วมากับสายลมยามบ่าย
ยังมีใครอยู่บนนั้นอีกหรือ

ใช่สินะ...
ชีวิตที่ถูกฟูมฟักจนเติบกล้า
ยังนอนสงบนิ่งใต้ผืนดินยะเยือกในหมู่ไม้
กลิ่นคาวเลือดยังมิจางหาย
หยาดน้ำตายังหลั่งริน
เสียงเยาะหยันของปีศาจยังคำราม
วันนี้ฉันยังมีลมหายใจอยู่

พรุ่งนี้...
ดอกไม้หลากสีจะเบ่งบานท้าทายความแห้งแล้ง
วิญญาณอมตะจะทวงหนี้แค้น
กู่ร้องให้ผู้คนตื่นจากภวังค์
ฉันจะกลับสู่ขุนเขาอีกครั้ง
พร้อมกับนำหรีดไปวางบนหลุมฝังศพ
ณ.สุสานวีรชน แห่งขุนเขา...

เมื่อวาน...ฉันอบอุ่นในอ้อมกอดแห่งขุนเขา
วันนี้...ฉันห่างไกลขุนเขาสู่ขอบทะเล
พรุ่งนี้...ดอกไม้หลากสีกำลังจะบาน
...ฉันจะมีชีวิตอยู่จนถึงวันพรุ่งนี้...

12/11/28

โปรดติดตามและมีส่วนร่วมกับสถานีข่าว สปท.  โปรดคลิ๊ก