คอลัมน์  “ส่อวีรชน”* (2) ......ลูกอีสาน

โดย “คน บ้านเหมือดแอ่”

คุณชุมพร ทุมไมย,
คุณวัย เกศศรีพงษ์ศา
ตามที่พี่ซายของคุณเว้าประวัติคุณให้ฟัง พ่อแม่พี่น้องล้วนแต่ฮักพวกคุณ คุณเรียนเก่ง เป็นเพื่อนฮักของหมู่ แล้วกะเป็นที่คาดว่าในอนาคตสินำพาความเจริญมาให้หมู่บ้าน เป็นที่พึ่งพาของครอบครัว
ลูกหลานคนอีสานบ้านเฮาสิได้เรียนสูง ๆ คือเจ้า ตอนนั้นมีน้อยคน เวลาผ่านมาดนเหิง ๔๘ ปีแล้ว หมู่บ้านเฮาเปลี่ยนไปหลาย ในเมืองกะใหญ่โตโพดพิโล การแปรเปลี่ยนเป็นไปมีทั้งองค์คุณต่อพี่น้องเฮา แล้วกะหมกฝังความเน่าเปื่อยเสื่อมทรุดไว้นำ
ตอนเด็กน้อยเจ้าจำได้บ่ เว้าแล้วคึดฮอดยามปีที่ปอมีราคาเนาะ พ่อเจ้าเฮือนแม่เจ้าเฮือนได้ซื้อทองใส่ ลูก ๆ หลาน ๆ กะได้เสื้อใหม่ใส่ไปเอาบุญ แต่น้ำแซ่ปอเหม็นคัก พวกคุณยังจำกลิ่นปอจากปลาซิวที่เอาสวิงส้อนขึ้นมาเฮ็ดกินได้อยู่บ่ กลิ่นปอเน่ายังติดฮู้ดังมาจนมื้อนี้
“ปอ”เป็นพืชเศรษฐกิจ เป็นพืชที่มีราคา ยามเอาโค่นปอออกไปขายในตลาด คนบ้านเฮาได้กำเงินกลับเข้าหมู่บ้าน พากันหน้าตาเบิกบาน เว้านัวหัวม่วน อารมณ์เดียวกันกับตอนที่ยางพารามีราคา
สมัยนั้นถนนหนทางบ้านเฮากะซอดถึงกันหมิดแล้ว ดีกว่าทางเกวียน ทางหินลูกรังในสมัยพ่อแม่พวกเฮา นี่ขนาดงุบงิบกินใต้โต๊ะกันบักคักเด้ ขัวกะเป็นขัวปูนเหมิด สายไฟฟ้า ท่อประปากะไปฮอดทุกเฮือน ที่มากับความสะดวก มีของประดิษฐ์ ของบริการใหม่ ๆ มีวิทยุ โทรทัศน์ พัดลม ตู้เย็น มอไซค์ รถยนต์
มีสิ่งของจำเป็นกะต้องหามาไซ่ แต่หลายแนวซื้อหามาเพราะเรื่องหน้าตา อวดใส่กัน มีรถกระบะไซ่งานได้สารพัดประโยชน์กะดีแล้ว อยากได้รถเก๋งอีก บ้านเฮือนถ้ารักษาปรับปรุงตบแต่งแหน่กะงามโพด แต่อยากได้บ้านตึกตามแบบทันสมัย บ่มีเงินกะเทิ่งกู้เทิ่งยืม จึงพากันเป็นหนี้เป็นสินเหมิดคุ้มเหมิดตำบล
จำนวนหมู่บ้านทั้งประเทศเดี๋ยวนี้มีสิฮอดแปดหมื่นหมู่บ้านแล้ว หากสิรวมทรัยพ์สินเงินทอง รวมมูลค่าผลผลิตที่ขายออกไปแต่ละปีบ่น่อยเด้ คุณเบิ่งดู ธกส.ตั้งมาบ่จักปีมีเงินไหลไปกองอยู่กับเขาจักหลายหมื่นล้านแล้ว เถ้าแก่โรงสี โรงมัน พวกรับซื้อของเฮาในตลาด พ่อค้าขายเครื่องมือของไซ่ ขายปุ๋ย ขายยา ขายรถ ขายเครื่องไฟฟ้า นอกจากรวยเพราะค้ากำไร พวกเขายังเป็นเจ้าบุญนายคุณ ที่ยอมรับจำนองจำนำโฉนดที่ดินพี่น้องเฮา สุดท้ายหาฮู้โตบ่ว่า ซาวนาบ่มีที่ดินเฮ็ดนามันกะเหมิดซาติซาวนาท่อนั้นแหล่ว
เบิ่งดูไว ๆ นี่ พวกหัวใสเฮ็ดเงินติดปีก หากินบ่จักปีมันเอาบริษัทเข้าตลาดหลักทรัพย์ สามารถดึงสาวเอาเงินไปแตกทุน เฮ็ดนั้นเฮ็ดนี่เพิ่มความรวยได้อีก
ดั่งนี้ ใผจั๋งสิมาว่าคนที่หาอยู่กินกับธรรมชาติ เลี้ยงวัวควาย เฮ็ดไฮ่เฮ็ดนา ปลูกผักปลูกหญ้า ว่าเป็นคนทุกข์คนยาก บ่แม่นเด้อ ความจริงคือ สิ่งที่เฮามีนั้นถืกคนมาเอารัดเอาเปรียบ สูบรีด คดโกง รวมทั้งกดขี่รังแกสารพัด เรื่องเหล่านี้เกิดมาหลายยุคหลายซั่วคนแล้ว
คุณทั้งสองเห็นนำบ่.
_______________________________
*“ส่อ“ หมายถึง ขี้ซักถาม ขี้ฟ้อง, “ส่อวีรชน” คือทั้งจะถาม จะฟ้อง ให้ชุมพรกับวิชัยฟังถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในขณะที่ “สองพี่น้อง” ยังมีชีวิตอยู่ และเมื่อพวกเขาเสียสละชีวิตไปแล้ว.

สนใจสมัครสมาชิกผู้มีส่วนร่วมกับสถานีข่าว สปท. โปรดคลิ๊ก  

เรื่องสั้น   คิดถึงป่า   ตอน.....กลัวผีป่า

โดย “วันดี”

ในป่าตอนกลางคืนเมื่อความมืดมาครองนั้นมืดจริง ๆ มืดเหมือนเอาผ้าดำมาปิดไว้ แม้แต่นิ้วมือตัวเองก็ไม่อาจมองเห็นได้ นอกจากมืดมิดสนิทแล้ว ป่ากลางคืนยังสงัดเงียบ มีเสียงแปลก ๆ ชวนขนลุกดังขึ้นทางนู้นทางนี้เป็นครั้งคราว สร้างความประหวั่นพรั่นพรึงให้กับหัวใจของคนกลัวผีได้ดีแท้
ครั้งหนึ่ง ฉันได้รับมอบหมายงานให้ไปประจำอยู่ในค่ายเก่าแห่งหนึ่งที่ถูกทิ้งร้างเพราะเสียลับ เพื่อจัดพิมพ์เอกสารของสำนัก เนื่องจากเครื่องพิมพ์และเครื่องโรเนียวยังไม่ได้ขนย้ายไปที่ใหม่ และฉันเป็นคนเดียวในเวลานั้นที่ใช้อุปกรณ์การพิมพ์สองอย่างนี้เป็น
ฉันถูกส่งไปพร้อมสหายชายโรงเหล็กสี่คน สหายชายที่เป็นเพื่อนนักศึกษาจากในเมืองด้วยกันอีกสองคน สหายนำลืมไปหรืออย่างไรก็ไม่ทราบว่าฉันเป็นสหายหญิง เพราะไม่มีสหายหญิงไปอยู่เป็นเพื่อนกันแม้แต่คนเดียว
ค่ายร้างย่อมวังเวง สถานที่ที่เคยมีคนอยู่มากหน้าหลายตา โรงเรือนหลายหลังที่ยังคงอยู่ดูเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ภายในอย่างเงียบเชียบ สหายโรงเหล็กเข้าประจำการในโรงเหล็กซึ่งอยู่สูงขึ้นไปบนควน ห่างไกลพอสมควร สหายชายชาวเมืองสองคนจับจองโรงพลาฯเก่าที่กว้างขวางพอผูกเปลได้หลายเปล ส่วนฉันเลือกลูกหนำน้อยของสหายครอบครัวที่อยู่ใกล้โรงพลาฯมากที่สุด
ตอนกลางวันก็ไม่กระไรนัก แสงแดดส่องลอดแมกไม้สูงลงบนพื้นดินทรายสีขาวอมชมพูที่ถูกปรับไว้ราบเรียบดูงดงามราวภาพเขียน น้ำใสในลำธารไหลระรี้ระริกช่วยแต่งเติมบรรยากาศป่าเขาให้น่าอภิรมย์ แต่พอดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยดวงไปด้านหลังขุนเขา อากาศค่อย ๆ เย็นลง แสงที่เคยสดใสเริ่มมัวหม่น ฉันรีบไปยังลำธารที่ใกล้ที่สุด ชำระล้างร่างกายอย่างรวบรัดเพื่อจะได้มารวมกลุ่มกับสหายส่วนใหญ่กินข้าวมื้อเย็น หลังจากนั้น โอลัลล้า ฉันจะทำอย่างไรดี
ความมืดอย่างที่เล่าคืบคลานเข้ามาในค่ายร้างอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักป่ารอบข้างก็มืดสนิท เงียบสงัด มองไปทางไหนก็อ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเดี่ยวโดด ทุกคนหลบเข้าที่ตั้งของตน เห็นแสงตะเกียงวอมแวมมาจากโรงพลาฯ ส่วนตัวฉันนั้นไม่กล้าจุดตะเกียงกลัวว่าอย่างอื่นจะมองเข้ามาเห็น ได้แต่นั่งนิ่งแฝงความมืดอ่านใจตัวเองตั้งแต่หัวค่ำ พอตกดึกน้ำค้างเริ่มตกกระทบหลังคาจากดังเปาะแปะ ๆ ใบไม้บนต้นไม้สูงเริ่มสะบัดลมเกรียวกราว เสียงอะไรบางอย่างแกรกกรากกรากแกรกอยู่ข้างหนำ เสียงกบภูเขาร้องเหมือนกู่ตะโกนอยู่ข้างห้วย มือฉันเริ่มเปียกชื้นด้วยเหงื่อขี้ขลาด สู้สะกดจิตตัวเองอ้างสรรนิพนธ์ประธานเหมา กล้าสู้กล้าเอาชนะมาข่มใจ แต่ในที่สุดก็ไปไม่รอด
ฉันแบกเป้หอบเปลและผ้าห่มถือไฟฉายส่องตรงไปที่โรงพลาฯแล้วพุ่งปราดไปทันที ภายในโรงพลาฯสหายสองคนผูกเปลนอนเอกเขนกคุยกันสบายใจเฉิบ
“ให้ฉันผูกเปลที่นี่ด้วยนะ ฉันไม่กล้านอนคนเดียว” ฉันจำได้ว่าฉันเอ่ยปากขอไปตรง ๆ อย่างนั้น และคงจะด้วยเสียงสั่นเครือเป็นแน่ แต่ไอ้สองคนนั่นใจร้ายใจดำใจอำมหิตหัวใจเถื่อน ปฏิเสธกันเป็นพัลวัน “ไม่ได้ ไม่ได้ สหายหญิงจะมานอนที่เดียวกับสหายชายไม่ได้ ต้องไปนอนในที่ของตัวเอง” ฉันจะชี้แจงอย่างไรอ้อนวอนท่าไหน ไอ้คนใจดำทั้งสองก็ไม่ยอมท่าเดียว
เอาวะ ไม่ให้อาศัยหลังคาเดียวกัน ฉันขึ้นไปนอนกับสหายโรงเหล็กก็ได้ ที่นั่นสหายยังจับกลุ่มคุยกันเบา ๆ “ขอฉันผูกเปลใกล้ ๆ แถวนี้นะสหาย” ฉันยังคงใช้ข้อความเดิมในการสื่อสาร ปรากฏว่าสหายโรงเหล็กมีใจเมตตากว่าเจ้าพวกโรงพลาฯ ยินยอมให้ฉันพักค้างกับพวกเขาด้วยดี
แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้สอดเชือกเข้าไปในหัวเปล ไอ้หัวใจเถื่อนสองคนนั้นก็ตามมายื่นคำขาดให้ฉันกลับไปนอนที่ลูกหนำเดิม อ้างนู่นนี่นั่นมากมาย จนสหายโรงเหล็กก็ชักเอนเอียง “จริงแหละคุณวันดี ไปตะ ไปนอนในหนำดีหวาแล้” คืนนั้นฉันหมดหนทางจริง ๆ จำต้องหอบเป้น้อยกลอยใจกลับที่เดิมด้วยมือที่ชุ่มเหงื่อ
ฉันจุดตะเกียงวางไว้บนแคร่นอนในตัวหนำ ยกแคร่ให้ตะเกียงไป ส่วนตัวเองเอาผ้ายางออกมาปูนอนบนพื้นดินติดประตูหนำ คิดว่าอย่างไรเสียให้มันน่ากลัวแค่ด้านที่มองเห็น ส่วนด้านหลังก็ปิดเสียโดยให้หลังติดพื้นเอาไว้ เสร็จแล้วก็พยายามข่มตาหลับ ในขณะที่ใจเสกสรรปั้นแต่งเรื่องราวต่าง ๆ มาหลอกหลอนตัวเองไม่รู้จบไม่รู้สิ้น ฉันไม่รู้ว่าคืนแรกที่นั่นฉันได้นอนหลับไปบ้างหรือเปล่า จำได้แต่ว่าหัวใจฉันเต้นตูม ๆ ยันรุ่ง
คืนต่อมา ฉันปลอบใจตัวเองว่าคงจะผ่านไปได้ง่ายขึ้นเพราะผ่านมาได้คืนหนึ่งแล้ว แต่การณ์กลับเป็นตรงข้าม ความกลัวที่สะสมเอาไว้แต่คืนแรกกลับมาทบต้นเอากับคืนที่สองด้วย คืนนี้แม้ที่นอนข้างประตูก็ทำให้ใจฉันสงบลงไม่ได้ เสียงน้ำค้าง เสียงใบไม้ เสียงกบ เสียงน้ำในลำธาร และอื่น ๆ อีกมากมายที่ฉันไม่รู้จัก ดังระงมยิ่งกว่าเมื่อคืนเสียอีก
และแล้วจู่ ๆ มีเสียงของหนักบางอย่างเคลื่อนผ่านลูกหนำ สักพักมันก็เปลี่ยนเป็นเสียงกระแทกพื้นดังสนั่นหวั่นไหว อย่างน้อยก็ในใจฉัน คราวนี้แม้แต่จะนอนเอาหลังแนบพื้นฉันก็ทำไม่ได้เสียแล้ว จำต้องผุดลุกขึ้นนั่งระวังตัวใจสั่นระริก เสียงเคลื่อนไหวปริศนาเริ่มดังขึ้นอีก ดัง ๆ หยุด ๆ และดูทีท่าว่ามันคงจะเป็นเช่นนั้นไปทั้งคืน
สุดท้ายก่อนหัวใจจะวายไปดื้อ ๆ ด้วยสติที่ยังพอเหลืออยู่ ฉันตัดสินใจสวมวิญญาณบ้าบิ่นบินเดี่ยว เปิดไฟฉายส่องไปตามทิศทางที่มาของเสียงนั้น
ในลำแสงสีเหลืองสว่างจ้าคือใบหน้าบ้องแบ๊วของสัตว์สี่เท้าขนาดเขื่อง ขนฟูสีดำเมื่อม ตาแวววับมองตอบมาด้วยความตระหนก คงตระหนกพอ ๆ กับตาฉัน และเพียงแว่บเดียวที่สบตากัน เราทั้งสองต่างก็เผ่นแน่บคนละทิศละทาง
ฉันไปถึงโรงพลาฯที่เพื่อนใจดำสองคนนอนอยู่ได้อย่างไรตอนนี้ยังนึกไม่ออก แต่ทำเอาสองคนนั้นเห็นใจยินยอมให้ฉันเข้าไปซุกหัวใต้ชายคาเดียวกับพวกเขาในคืนนั้น และในวันรุ่งขึ้น คงจะมีใครสักคนเดินไปที่ค่ายใหม่ รายงานความกลัวผีของฉันให้สหายนำได้รับรู้ ผลก็คือฉันได้สหายหญิงคนหนึ่งมานอนเป็นเพื่อน
ใครอยากรู้ว่าตัวที่ฉันสบตาคืนนั้นคืออะไร ไปหาดูได้ที่ หมีขอ หรือ บินตุรง หรือ หมีกระรอก รูปร่างหน้าตาในรูปน่ารักไม่เบาทีเดียว

สนใจสมัครสมาชิกผู้มีส่วนร่วมกับสถานีข่าว สปท. โปรดคลิ๊ก  

บันทึก :-   คิดถึงป่า     ตอน...ถอดเสื้อค่าง

โดย…”วันดี”

มีมากมายหลายอย่างในชีวิตเราที่อยากจำแต่กลับลืม และที่อยากลืมแต่กลับจำ
คลองโต๊ะหังเป็นลำธารสายหนึ่งที่ไหลคดเคี้ยวผ่านเขตป่าเขาบริเวณรอยต่อของจังหวัดพัทลุง-ตรัง-สตูล
พื้นที่ริมลำธารบริเวณรอยต่อสามจังหวัดนี้เองคืออดีตที่ตั้งของค่ายเขต 2 และริมฝั่งธารสายนี้เช่นกันที่ฉันได้ประกอบกิจการถอดเสื้อค่างอย่างเป็นล่ำเป็นสันอยู่ระยะหนึ่ง
ปีนั้นเรากำลังสร้างค่ายใหม่ กำลังของเราถูกแบ่งเป็นส่วน ๆ ตามความจำเป็นของงาน ฉันเองได้รับมอบหมายให้มาร่วมงานสร้างค่ายครั้งนี้ ในตำแหน่งแม่ครัวพร้อมกับสหายหญิงอีกคน
งานสร้างค่ายเป็นงานหนัก สหายทุกคนทุ่มเทกำลังกันหามรุ่งหามค่ำ เนรมิตป่าสูงตรงรอยต่อสามจังหวัดให้เป็นค่าย หรือต่อมาเรียกกันภายในว่า "องค์การ" ซึ่งมีทุกอย่างเกือบสมบูรณ์ในความเป็นศูนย์กลางอำนาจของเขต 2
ที่นี่เราได้สร้างทั้งโรงพยาบาล โรงครัว เรือนพลาธิการ บ้านพักสหายหญิงชาย บ้านพักสหายครอบครัว โรงพิมพ์ สำนักพิมพ์ โรงเหล็ก สนามบาสเก็ตบอล โรงเรียนหรือที่บางทีเราเรียกกันตามหน้าที่ว่า "ห้องประชุม"
องค์การมีพื้นที่กว้างขวางทอดตัวไปตามลำน้ำคลองโต๊ะหัง ที่ราบเล็กๆ บนไหล่เขาด้านหนึ่งของฝั่งคลองถูกปรับให้เรียบลดหลั่นเป็นชั้น ๆ สวยงามด้วยน้ำมือของสหาย เรือนแต่ละหลังสร้างด้วยไม้ไผ่บนเสาไม้เนื้อแข็ง หลังคามุงด้วยใบจากภูเขา และแน่นอนว่าพวกเขาทำงานเหล่านั้นโดยมีฉันและสหายหญิงอีกคนหนึ่งปรนนิบัติด้วยอาหารวันละ 2 มื้อ
โรงครัวชั่วคราวของเราปลูกอยู่ริมคลอง ทุกบ่ายคุณพฤกษ์ สหายชาวซาไกผู้ถือปืนลูกกรดยาวเป็นอาวุธประจำกาย จะหาบค่างคราวละ 4-5 ตัวมาทิ้งไว้ให้เราริมคลอง หลังจากเก็บล้างอุปกรณ์ทำครัวของมื้อเช้ากันแล้ว เราสองคนก็จะมาช่วยกันจัดการกับค่างกองนั้น ซึ่งแต่ละตัวยังอ้าปากค้างเห็นฟันขาวโพลน จะเรียกว่าแสยะหรือยิงฟันก็แล้วแต่ แต่พอจะเดาได้ว่ามันคงจะเจ็บปวดแสนสาหัสขณะโดนกระสุน
ใหม่ ๆ ฉันไม่มีกะจิตกะใจที่จะจัดการกับซากของสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ผอม ๆ เหล่านี้เลย แต่ด้วยการปลุกระดมของสหายร่วมรบในโรงครัว เธอบอกให้ฉันเห็นถึงความจำเป็นที่สหายส่วนใหญ่ต้องได้โปรตีนเพื่อชดเชยกับพลังงานที่ใช้ไปในการสร้างค่ายให้กับงานปฏิวัติที่ยิ่งใหญ่ ในที่สุดฉันก็กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญในการทำอาหารมื้อเย็นจากค่างหลายตัวให้กับสหายที่ตรากตรำงานหนักจนได้
วันดี ๆ บางวัน สหายที่กลับมาจากทำงานนอกค่ายผ่านลำธารมาทางโรงครัว จะได้เห็นร่างของค่างที่ถูกถอดเสื้อล่อนจ้อนแขวนกับต้นไม้ริมลำธารเป็นแถว พวกเขาล้อเลียนฉันว่า “วันนี้คุณวันดีฆ่าเด็กอีกแล้ว” คำพูดเล่น ๆ เช่นนี้ทำให้ฉันสะเทือนอยู่ในใจแต่ไม่กล้าบอกใคร
กรรมวิธีการถอดเสื้อค่างนั้นฉันจะเล่าให้ฟังว่าทำกันอย่างไร เอาแบบเรียบ ๆ ไม่บรรยายรายละเอียด จะได้ไม่ต้องคิดอะไรมาก คิดแค่ว่าเรากำลังทำอาหารก็แล้วกัน นะสหายนะ
ก่อนอื่นเอาซากค่างมาผูกคอแขวนกับกิ่งไม้ริมลำธารเพื่อให้ล้างเลือดออกได้ทันทีเมื่อเสร็จงาน จากนั้นก็เอามีดมาควั่นคอ ตัดข้อมือข้อเท้าออก แล้วผ่าหนังด้านหน้าแบบเดียวกับเสื้อกระดุมหน้า ใช้มือดึงหนังจากส่วนคอออกตามแบบถอดเสื้อที่เราทำกันทุกวัน ใช้แรงให้พอดี ๆ หนังก็จะหลุดออกจากร่างทั้งตัว ที่เหลือคือร่างที่ไม่ผิดไปจากคนเลยแม้สักนิดเดียว ต่อจากนั้นก็ผ่าเอาเครื่องในออกทิ้ง ก่อนจะเอามาหลับหูหลับตาสับ ๆ ให้เป็นชิ้น เทลงไปในกระทะใบใหญ่ที่เครื่องแกงกำลังเดือด
ฉันทำงานนี้อยู่นานเป็นเดือนจนค่ายแห่งนี้สร้างเสร็จ โดยไม่เคยกินเนื้อค่างในแกงเลยแม้สักคำเดียว เสื้อผ้าเนื้อตัวของฉันสหายบางคนบอกว่าเป็นกลิ่นเดียวกับพวกมัน และจนบัดนี้ภาพร่างอันเปลือยเปล่าของสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ เหล่านั้นก็ยังติดตาติดใจไม่เคยลืม เป็นอะไรที่อยากลืมแต่กลับจำฝังใจเรื่องหนึ่งของชีวิต

โปรดติดตามและมีส่วนร่วมกับสถานีข่าว สปท.  โปรดคลิ๊ก